بامن بمان

با من بمان که ظلمت شب از راه می رسد 

وقتی که هیچ یاوری نیست وآسایش گریخته است 

خدایا! ای یاور بی کسان با من بمان! 

هر لحظه به حضور ((تو)) نیازمندم. 

چه چیزی جز لطف ((تو)) می تواند ترس ها را درهم شکند؟ 

چه کسی جز ((تو)) می تواند راهنما و پناه من باشد؟   

در روزهای ابری و آفتابی با من بمان! 

از هیچ دشمنی نمی هراسم ، چون ((تو)) در کنار منی! 

آنجا که ((تو)) هستی اشکها شوزنده نیستند، 

مرگ هم تلخ نیست. 

اگر با من بمانی همیشه پیروزم. 

خدایا ازت ممنونم برای آرامشی که این روزا به من دادی. برای اینکه به من یاد دادی به معنای واقعی خودم ودیگران رو ببخشم.  

همیشه فکر می کردم چون زبونی می گم خودم ودیگران رو بخشیدم و حتی کسایی که خیلی بهم بد کردند و بهم تو زندگی ضربه زدند رو تو دعاهام فراموش نمی کردم و براشون بهترین ها رو می خواستم پس بخشیدمشون، ولی چند وقت پیش دو، سه تا کتاب در مورد بخشش خواندم تو تمامشون نوشته بود اگر کسی رو فکر می کنید بخشیدید ولی هنوز بدیهاش رو فراموش نکردید بدونید از ته دل نبخشیدید واین باعث میشه روحتون آروم نشه وعشق خدا رو با تمام وجود حس نکنید. من چون حافظه ی خیلی خوبی دارم وتمام جزئیات روابطم حتی اونایی که برا خیلی سالها قبله به طور کامل یادم می مونه فکر می کردم خوب دست خودم نیست. بدیها وخوبیای آدما یادم می مونه ولی دارم سعی کنم تمام بدیها رو فراموش کنم واول از همه خودم واشتباهاتم رو ببخشم.  

از بچه گی فکر می کردم خدا مثل یه پیرمرد خشنه که اون بالا نشسته تا وقتی من اشتباه کنم مچم رو بگیره و من رو مجازات کنه . هر وقت هر کار بدی می کردم منتظر بودم بدجوری تاوانش رو پس بدم. هر وقت اتفاق بدی برام می افتاد، می گفتم: حقته فلان کار رو کردی حالا نتیجه اش رو ببین و هر چی کتاب می خوندم و به خودم می گفتم خدا رحمان ورحیمه ولی این تفکر از بچه گی ملکه ی ذهنم شده بود. نمی دونم شاید برا آموزش های غلط بچه گیمون بود. 

اما این روزا خدا رو با تمام وجود حس می کنم و تصمیم گرفتم خدا رو به جای اینکه عامل ترسم بدونم خودشو لطف ومحبتش رو شکننده ی ترس هام بدونم. خدا کنه این حس وحالم فقط مختص این روزا و این ماه نباشه.  

دوستای خوب دعام کنید، آرامشم دائمی باشه.